Εγώ φως είδα και μπήκα. Ηταν μια κρύα νύχτα του Νοέμβρη που η βρόχα έπεφτε ράιτ θρου, όπως θα έλεγε και ο Ζαμπέτας. Αμέσως εμφανίστηκαν 10 «καλημέρα Βελζεβούλη» και αυτό ήταν... έπεσα. Από τότε δεν λέω να φύγω.

Λίγο αργότερα εμφανίστηκε η «λατρεία». Μεγάλο κεφάλαιο σε αυτή την ιστορία. Τώρα τελευταία δεν με θέλει αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Κάποιοι λένε πως πεθαίνει πάντα... θα το δείξει ο χρόνος.

Εχω ένα Μεγάλο Ονειρο. Να ιδρύσω τη «Βελζεβουλία», να γίνω πρωθυπουργός της και να δώσω την ευκαιρία στη μαμά μου και στους φίλους μου να ξελαρυγγιαστούν κάτω από το μπαλκόνι μου φωνάζοντας: «Οταν οι άλλοι θα ψάχνουν για αρχηγό, εμείς θα σε φωνάζουμε ξανά πρωθυπουργό». Πιστεύω δε πως έτσι θα εντυπωσιάσω και τη «λατρεία» και θα ξαναγυρίσει κοντά μου.

Οταν θα καταφέρω να κάνω 3 ιν ε ρόου σε αγωνιστική να θεωρείτε τους εαυτούς σας καλεσμένους στο πάρτι που θα κάνω την αμέσως επόμενη ημέρα.

Πρέπει να ψάξουμε όλοι μαζί να βρούμε ένα σπίτι στον φίλο μου τον κάμεραμαν γιατί σε λίγο τον βλέπω να παίρνει τις κάμερες επ' ώμου και να τραβάει για το Πεδίο του Αρεως αναζητώντας το πιο βολικό και απάνεμο παγκάκι. Είναι κρίμα!

Ζω στην Αθήνα τα τελευταία 30 χρόνια και συγκρατώ αυτό που μου είπε ένας φίλος: «Καλά να πάθεις». Ενα σπιτάκι στην εξοχή είναι ένα από τα μεγαλόπνοα σχέδια της ζωής μου. Τα υπόλοιπα τα κρατάω μυστικά. Ας κρατήσω και κάτι για μένα... όλα σάς τα μαρτύρησα(!).

Αυτά τα λίγα προς το παρόν... Φιλιά σε όλους.

ΥΓ.1: Γουστάρω ατελείωτα το παπάκι (@).

ΥΓ.2: «Λατρεία», θυμήσου τι είπε ο ημίθεος Μητρόπονος: «Κλείνω κι έρχομαι, έρχομαι, φτάνω, με το πρώτο το αεροπλάνο».