<tattoo_man >
Οι ώρες κυλούσαν αργά, βασανιστικά. Η βροχή που είχε αρχίσει να πέφτει εδώ και ώρα συνέχιζε κάνοντας έναν εκνευριστικό θόρυβο, λες κι έκαναν επέλαση μιλιούνια από σκέψεις και ιδέες στο κεφάλι μου. Η αλήθεια άλλωστε δεν βρίσκεται και πολύ μακριά. Πάει καιρός (34 χρόνια) που γεννήθηκα κι όμως ακόμα προσπαθώ να με μάθω. Οι κρίσεις κι οι επικρίσεις πολλές. Κάθε άνθρωπος και μια γνώμη. Και η ζωή να συνεχίζεται στο ίδιο μοτίβο. Οικογενειακή κατάσταση καλή. Αγαμος. Και τα όνειρα ουτοπίες στην αγκαλιά του Μορφέα. Κοιμισμένη κόρη σε λίθινο κρεβάτι. Κι εμείς εδώ να τραγουδάμε, να γελάμε. Κι ένα κορίτσι να δακρύζει και να σκέφτεται: «Πόσο όμορφα είναι τα κόκκινα φώτα σ' αυτή τη βρώμικη πόλη». Καινούργια αρχή. Καλημέρα.
				επιστροφή