Θέλω αύξηση, κύριε Αλογοσκούφη! Μη με παρεξηγείτε, είναι ανθρωπιστικό το θέμα. Θα σας εξηγήσω, αν και πολύ φοβάμαι ότι θα διαφωνήσετε... Βλέπετε έχω ακόμα κάτι ενοχές... θα σας εξηγήσω. Στεναχωριέμαι για τη Νέα Ορλεάνη ως πατρίδα της τζαζ και όχι ως το βυθισμένο σπίτι εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που απελπισμένοι δεν ξέρουν τι άλλο να περιμένουν μετά το πέρασμα της «Κατρίνα»... Αλήθεια, μήπως ξέρετε γιατί όλοι οι τυφώνες έχουν γυναικείο όνομα; Τους ονομάζουν με αλφαβητική σειρά; Θα υπάρξει δηλαδή και τυφώνας με το όνομα Κοντολίζα; Στο κάπα είμαστε... έχει ενδιαφέρον να περιμένουμε... «Ντροπή σου», θα μου πείτε και ίσως να έχετε και δίκιο... Αλλά δεν ήμουν πάντα έτσι, γαϊδούρα! Είχα στεναχωρηθεί για τους Αμερικανούς πολίτες, όταν είχε γίνει το χτύπημα της Αλ Κάιντα στους Δίδυμους Πύργους. Είχα βουρκώσει που τους έβλεπα τους καημένους να κλαίνε βουβά, να αναζητούν τους δικούς τους που χάθηκαν εκείνη την ημέρα... Είπα, «κρίμα, μωρέ, άνθρωποι είναι κι αυτοί...», κι ας είχα μάθει στο σχολείο, όπως κάθε Ελληνόπουλο που σέβεται τον εαυτό του, το συνθηματάκι «φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι». Και το φώναζα θυμάμαι κι εγώ, όπως και όλοι οι συμμαθητές μου κάθε Νοέμβριο στην πορεία για το Πολυτεχνείο, έξω από την αμερικανική πρεσβεία. Δεν είχε σημασία που ήμασταν παιδιά του γυμνασίου και δεν ξέραμε μετά να γυρίσουμε σπίτι μας και χανόμασταν και πρηζόντουσαν τα πόδια μας από το περπάτημα. Τα συνθήματα τα μαθαίναμε κι από φωνή, στεντόρεια. Καμπάνα! Από τεμπελιά σταμάτησα να πηγαίνω στις πορείες τελικά... και μεγαλώνοντας άρχισα να βλέπω και τους Αμερικάνους στις ταινίες και μου φαινόντουσαν μια χαρά άνθρωποι. Έτσι, αργότερα, κατέληξα πως δεν ήταν φονιάδες αυτοί που έκλαιγαν έξω από τους Δίδυμους Πύργους τότε... και τους λυπήθηκα πολύ. Ούτε αυτοί τώρα στη Νέα Ορλεάνη και στη Λουϊζιάνα μού φαίνονται φονιάδες. Αλλά για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, τώρα, δεν τους λυπάμαι, κύριε Αλογοσκούφη μου. Δε βουρκώνω μπροστά στην τηλεόραση, όταν βλέπω το χάλι τους. Επηρεάστηκα λίγο με κείνον τον κοινοτάρχη του Τζέφερσον που βγήκε μυξοκλαίγοντας και είπε «σκάστε και στείλτε κάποιον, χρειαζόμαστε βοήθεια», αλλά πάλι δε  βούρκωσα. Όχι ότι κρατήθηκα, απλά δε μου ήρθε... Έχω γίνει αναίσθητη ή μήπως έχουν γίνει πολλά τον τελευταίο καιρό και έχω πάθει ανοσία; Βλέπω τις σκηνές με τους πλημμυρισμένους δρόμους και μου κάνει κάτι από ασιατικό τσουνάμι. Βλέπω τις μάνες να αγκαλιάζουν τα παιδιά τους με λαχτάρα και μου θυμίζει κάτι από Μπεσλάν. Βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν τους δικούς τους και σκέφτομαι τους Κύπριους συγγενείς των θυμάτων του μπόινγκ. Βλέπω την Αλβανία να στέλνει στην Αμερική ανθρωπιστική βοήθεια και αποσυντονίζομαι εντελώς. Μου' ρχεται να βάλω τα γέλια, αντί για τα κλάματα. Είναι κρίμα, σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι... Είναι κρίμα τόσοι άνθρωποι, Χριστίνα, σύνελθε... και στο καπάκι βλέπω ένστολους στρατιώτες να «καθαρίζουν» εν ψυχρώ κάτι εντελώς καημένους που κλέβουν κάτι εγκαταλελειμμένες αλυσίδες σούπερ μάρκετ γιατί πεινάνε... γιατί δεν τους αφήνουν να τις ληστέψουν, κύριε Γιώργο μου; Αφού όσα τρόφιμα δεν αλλοιωθούν, θα λήξουν κάποια στιγμή... Υπάρχει περίπτωση να λειτουργήσει ο αμερικανικός «Βασιλόπουλος» τη στιγμή που δεν υπάρχει ψυχή ζώσα για να πάει να ψωνίσει; Γιατί δεν τους αφήνουν να φάνε ό,τι μπορούν τουλάχιστον; Γιατί τους σκοτώνουν; Βλέπω τον Μπους να κάνει δηλώσεις του τύπου «όσο υπάρχουν Αμερικανοί πολίτες που δεν έχουν τακτοποιηθεί ακόμα, έχουμε δουλειά...» και αναρωτιέμαι ποιον κοροϊδεύει... Δεν τον πιστεύω. Ούτε την Κοντολίζα πιστεύω. Πήγε, λέει, να βοηθήσει τους πληγέντες... και είναι λέει από την Αλαμπάμα, οπότε τρέφει γνήσιο ενδιαφέρον για το θέμα και δεν «το παίζει»...... «Σουίτ χομ Αλαμπάμα», λέει ένα τραγούδι, αγαπημένο μου... Μέχρι και την πρωινή γυμναστική με τον πέρσοναλ τρέινερ ακύρωσε, σου λέει, για να πάει... Σαν να σας ακούω τώρα... «ντροπή σου...» μου λέτε... και ενδεχομένως έχετε και δίκιο... Γι' αυτό σας λέω... Κάντε κάτι με κείνη την αύξηση, να μπορέσω κι εγώ να εξιλεωθώ απέναντι στις τύψεις μου... Όπως με το τσουνάμι... Στείλαμε, λέει, τόσα, που γίναμε 3η δύναμη στην ανθρωπιστική βοήθεια. Ποιοι; Εμείς... Οι Έλληνες... Ε, άντε να στείλουμε και στην Αμερική, παιδιά! Όλοι μαζί, βάλτε ένα χεράκι να τους βοηθήσουμε τους καημένους... Γι' αυτό σας, λέω, καλέ κύριε Γιώργο! Μια αυξησούλα... για να μπορέσω κι εγώ να τους στείλω κάτι, να τους βοηθήσω τους ανθρώπους...

Τον Ιούνη του 2006, θέλω ακόμη αύξηση, αλλά αυτή τη φορά, για μένα... Αλλάζω τη ζωή μου, την κάνω δική μου κι όχι των άλλων; Τριβελίζομαι και τριβιαλίζομαι; Και ξέρετε κάτι;