|
Πάντα μου ήταν δύσκολο να γράψω για μένα... Για να πω τη μαύρη, κατάμαυρη αλήθεια, δεν ξέρω τι έπαθα και αποφάσισα να γράψω ένα προφίλ, που κατά πάσα πιθανότητα θα είναι εντελώς υποκειμενικό.
Eνα από τα πιο σημαντικά γεγονότα του 1974 ήταν η γέννησή μου. Χάρισα τον ενθουσιασμό σε πολύ κόσμο με την εμφάνισή μου... Πού να ήξεραν οι ταλαίπωροι... Σε γενικές γραμμές ήμουν ένα πολύ δύσκολο παιδί, με άποψη για τα πάντα, και εκπληκτικά καταστροφικές ιδέες... Παρ' όλα αυτά, τους αναγνωρίζω την υπομονή και την επιμονή να με ανέχονται ακόμη και όταν εγώ δεν μπορούσα να ανεχτώ τον εαυτό μου. Κάποτε κατάφερα επιτέλους να μου αρέσω. Και εξακολουθώ να μου αρέσω όλο και περισσότερο, οφείλω να ομολογήσω.
Κάνω μια εντελώς συγκλονιστική δουλειά. Είμαι δημόσιος υπάλληλος και πιο συγκεκριμένα είμαι διοικητικός υπάλληλος σε νοσοκομείο. Οι συγκινήσεις που βιώνω στον εργασιακό μου χώρο δεν περιγράφονται... Οι δε προϊστάμενοί μου είναι φωτεινά παραδείγματα ανθρώπων που τείνουν προς τον μογγολισμό. (Ουπς! Αυτό ήταν κομματάκι βαρύ και το παίρνω πίσω.)
Μετά από πολλές αναζητήσεις, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση (για μένα) να παραδεχτώ ότι έχω βρει τον ιδανικότερο (που σημαίνει τον υπομονετικότερο) σύντροφο. Μάλλον αυτή η θέση δεν είναι το ίδιο ευχάριστη για εκείνον, αλλά δεν έχει σημασία. Τώρα μιλάμε για μένα :)
Εδώ και μερικά χρόνια περιπλανιέμαι στον χώρο του διαδικτύου, προσπαθώντας να βρω έναν ευχάριστο τρόπο να πίνω τον καφέ μου ή το ποτό μου όταν είμαι σπίτι μόνη μου (μια και έχω απορρίψει την τηλεόραση). Γεγονός είναι ότι έχουν δει πολλά τα ματάκια μου και ευτυχώς λιγότερα έχουν ακούσει τα αφτιά μου. Ήταν λοιπόν για μένα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, όταν μια μέρα μπήκα στο Τρίβιαλ. Το δυσάρεστο της υπόθεσης ήταν ότι ένιωσα το πιο αγράμματο πλάσμα του πλανήτη, αλλά ας μην κολλάμε σε λεπτομέρειες...
|
|
|
