Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας πλανήτης. Τον έλεγαν Μελλένιο. Ο ουρανός του ήταν ροζ πασπαλισμένος χρυσόσκονη, οι θάλασσες και τα ποτάμια μέλι, τα βουνά ζαχαρένια και τα δάση από γλυκιά σοκολάτα. Οι κάτοικοι χαμογελούσαν όλη μέρα και τα όνειρά τους ήταν πάντα συντεφένια κεντημένα σε ατλάζι. Κανείς δεν έκλαιγε στο μελλένιο πλανήτη. Aκόμα κι όταν από τα μάτια τους κυλούσε αυτό που στον Πλανήτη Γη ονομάζουν δάκρυ, γίνονταν κρύσταλλα που ιρίδιζαν σαν το ουράνιο τόξο (αυτό στη Γη το λένε διαμάντια).

Μια ασημένια μέρα ένα καινούριο πλασματάκι προστέθηκε στον πλανήτη. Το ονόμασαν Μελλιμελένια αλλά επειδή το όνομα ήταν μεγάλο αποφάσισαν να τη φωνάζουν... σκέτο μέλλι. Ενα βράδυ, όπως η μέλλι κοιμόταν χαμογελώντας στα ιριδίζοντα όνειρά της, στριφογυρνώντας έφτασε στην άκρη του πλανήτη και χωρίς να το καταλάβει... τσουπ γλύστρησε προς τα κάτω. Σαν ξύπνησε το πρωί, ο Μελλένιος δεν υπήρχε πια. Γύρω ορθώνονταν τεράαααστια σπίτια από γκρίζο τσιμέντο. Οι άνθρωποι βάδιζαν μουτρωμένοι και βιαστικοί φωνάζοντας, βρίζοντας. αγκομαχώντας. Ενα παιδάκι ούρλιαζε σε ένα καρότσι νευρικά. Η μαμά το έδερνε ουρλιάζοντας ακόμη πιο δυνατά. Ενα αυτοκίνητο πάτησε στις λάσπες και τις έστειλε όλες κατ' ευθείαν στο τρομαγμένο προσωπάκι της μέλλι. Ο οδηγός, αντί να ζητήσει συγγνώμη, την έβρισε που στεκόταν κοντά στο δρόμο. Τς τς τς. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουν να χαμογελάνε :(( Η μέλλι χαμογέλασε και καθώς το χαμόγελο δεν φαινόταν καλά μέσα στη λάσπη ζωγράφισε ένα τεράστιο από το ένα αφτί στο άλλο. Το πιτσιρίκι στο καρότσι σταμάτησε να ουρλιάζει. Κοίταξε το χαμόγελο κι άρχισε να γελάει δυνατά. Mαζί του άρχισε να γελάει και η μαμά. Η κυρία που περνούσε δίπλα την κοίταξε παραξενεμένη. Σε λίγο όμως άρχισε να γελάει κι αυτή. Και σαν ένα μαγικό ραβδάκι να άγγιξε όλη τη μουντή πόλη όλοι άρχισαν να γελάνε. Και τότε η μέλλι πήρε τη μεγάλη απόφαση. Δεν θα γυρνούσε ποτέ πια στον Μελλένιο. Θα έμενε στη Γη. Θα άφηνε μόνιμα στο πρόσωπό της εκέινο το τεράαααστιο χαμόγελο και θα μάθαινε στους ανθρώπους να χαμογελάνε (ακόμη και μέσα από τα δάκρυά τους).

Κι αν όλοι εσείς πιστέψατε ότι αυτό δεν είναι παρά ένα ακόμη παραμύθι όπως χιλιάδες άλλα και ότι τα παραμύθια είναι μόνο για τα μικρά παιδιά, τότε δεν έχετε παρά να με στείλετε πίσω στον Μελλένιο μου πλανήτη. Αν όμως έστω κι ένας από σας χαμογέλασε διαβάζοντας τη μικρή μου ιστορία, τότε είμαι δικαιωμένη που διάλεξα τη Γη :)))))))))))))