Περπάτησε προς το μέρος μου και κάθησε δίπλα μου. Κατάλαβα ότι είχε ανάγκη να κλάψει. Ξαφνικά με ρώτησε: «Εχεις πει ποτέ σε κάποιον αντίο ξέροντας ότι δεν θα τον ξαναδείς ποτέ;». «Συγγνώμη που ρωτάω, αλλά γιατί αυτό είναι το αντίο για πάντα;» ρώτησα. «Είμαι γέρος και αυτή ζει πολύ μακριά. Εχω πολλά στο πιάτο μου να αντιμετωπίσω και η πραγματικότητα είναι ότι την επόμενη φορά που θα έρθει η κόρη μου θα είναι για την κηδεία μου». «Οταν της είπες αντίο, σε άκουσα να της λες σου εύχομαι αρκετά. Τι σημαίνει αυτό;». Χαμογελώντας μου απάντησε: «Αυτό είναι μια ευχή που περνά από γενιά σε γενιά στην οικογένειά μας. Οι γονείς μου το έλεγαν σε όλους. Οταν λέμε σου εύχομαι αρκετά θέλουμε να πούμε στον άλλον άνθρωπο να έχει μια ζωή γεμάτη από καλά πράγματα». Και άρχισε να μοιράζεται τα παρακάτω μαζί μου, το θυμόταν σαν ποίημα:

«Σου εύχομαι αρκετό ήλιο για να νιώθεις πάντα λαμπερός. Σου εύχομαι αρκετή βροχή για να εκτιμάς τον ήλιο πιο πολύ. Σου εύχομαι αρκετή ευτυχία για να κρατήσεις το πνεύμα σου ζωντανό. Σου εύχομαι αρκετό πόνο ώστε όταν νιώσεις έστω και την πιο μικρή χαρά στη ζωή να σου φανεί ως η πιο μεγάλη. Σου εύχομαι αρκετά κέρδη για να ικανοποιήσεις τα θέλω σου. Σου εύχομαι αρκετά καλωσόρισες για να μπορέσεις να αντέξεις το τελευταίο αντίο».