Πώς ήρθα όμως εδώ να, πώς μπήκα εδώ μέσα;
Ο δαίμων φταίει που έχω στο μυαλό, με βάζει να σκαλίζω.
Ιοκάστη είν' η απάντηση! πάλι αλλού αρμενίζω!
Α, δεν συμμορφώνομαι! ολημερίς χαζεύω!
Ε, βέβαια δεν κάθομαι, κάπου κι εγώ δουλεύω.
Ιταλία! Μπούχαχα! καλά το έχεις χάσει;
Μήπως αποζουρλάθηκες, τάχα τι σ' έχει πιάσει;
Αν θυμηθώ τι θέ' να πω θα σας ειδοποιήσω.
Ιλιάδα! το βρήκα; όχι; gwyneth_, θα σε σκίσω!

Δύσκολο είναι, σύντροφοι, να πεις για τον εαυτό σου.
Εστω κι αν σου ζητούν κάποια απλά στοιχεία...
Νομίζω στο Διαδίκτυο μετρά η φαντασία.
Θα την αφήσεις λεύτερη μέσα στο chat να τρέξει.
Ας βρει εκείνη απάντηση κι αν όχι, ας αντέξει.
Στο μυστήριο του αγνώστου, του απρόσμενου, του μη καθορισμένου,
ας υποθέσει τι και ποιος είναι απέναντί της.
Σαν ζωγραφιά μέσα στον νου με πινελιά δική της.
Πάνω σ' αόρατο καμβά απόκοσμου, θολού και σκονισμένου,
ωραία εικόνα, μυστική, φτιαγμένη στο πνεύμα το δικό σου.

Αν τα 'πα λίγο ποιητικά... Ελπίζω με σχωρνάτε.
Λίγο ίσως και αόριστα, αλλά τι περιμένεις;
Της γυναίκας τα λεγόμενα πάντα να τα μετράτε.
Εστω κι είναι έμμετρα, πεζά να μη γυρεύεις.
Ρίμες θα φτιάχνω μοναχά κι αν είν' καλές, χαλάλι.
Εμένα πάντως μ' άρεσε να δώσω αίσθηση άλλη.
Γιατί να γράψω κείμενο; Για να 'ναι όλα ίδια;
Οπερ και ποίημα εγένετο με... δράκους και με φίδια.

Αν πάλι επιμένετε κάτι να πω για μένα,
να μια λεπτομέρεια: είμαι ξανθιά, γουστάρεις;
Τι; θέλεις να πεις ανέκδοτο; Για τις ξανθιές κομμένα!
Ιστγουντ! λάθος; ε, είναι με το μποτ να μην τα «πάρεις»;
Ουτιδανός, παιδί μου! Αλλα εκεί γυρνώ ξανά να δω τι θ' απαντήσω.
Σαν έρθει όμως ο στορμ κι ο ιρεμίας -και η σαλάτα δεν λέω-,
αν προστεθεί -φευ- και ο φλο, να κι ο βοριάς πιο πέρα,
σιμά κι η φρύνη, ο έιντζελ (κι άλλοι), αχ μου 'ρχεται να κλαίω...