...και πανικός στο μαιευτήριο! Μόλις γεννήθηκε το παιδί-γορίλας... Θυμάμαι τις γλυκιές λέξεις της μητέρας μου: Ξυρίστε το! Ξυρίστε το!

Τα παιδικά μου τραύματα αναρίθμητα. Οπου παρουσιαζόμουν, γέλια και ξανά γέλια... Αυτό ισχύει ακόμη και σήμερα, που η επιστήμη κατάφερε να με κάνει σχεδόν άνθρωπο! Η νοοτροπία παραμένει όμως ίδια: πάντα θα 'μαι ένας ιδιότροπος, απόμακρος, μοναχικός γοριλάκος, που θα αναζητά την επιστροφή εκεί όπου οι άνθρωποι δεν έχουν καταστρέψει την ομορφιά της φύσης και τους κώδικες επικοινωνίας.