Και μια μέρα περνώντας απέξω, εντελώς τυχαία, είδα φως και μπήκα. Με περιέλουσε αμέσως η τριβιαλιστική σκόνη του ρουμ και το αίσθημα, ότι πρέπει να μείνω και να (ξανα)παίξω, με κυρίευσε. Κι έμεινα. Βοήθησε βέβαια και το ότι ξαναβρήκα τη χαμένη ιντερνετοσύνδεση. Και στο γρήγορό της μάλιστα. Αλλά κυρίως ξαναβρήκα την χαλαρή ατμόσφαιρα του πάλαι-ποτέ, που ήταν ο κύριος λόγος για τον οποίο έμπαινα στο τρίβιαλ: πλάκα με τους συμπαίκτες. Κραυγαλέο φλέρτ με τα κορίτσια, που μου επιστρέφει τελικά ως κοροϊδία, αλλά αυτό ακριβώς με διασκεδάζει κι ελπίζω δεν έχω ξεπεράσει τα όρια. Και φυσικά η διέγερση του τριβιαλπαίζειν. Πάντα μου άρεσε και μου αρέσει να προκαλώ τον εαυτό μου ν' αποδείξει πόσες άχρηστες γνώσεις κατέχει. Και γι αυτό λέω να μείνω. Όσο μπορώ τουλάχιστον.

Μ' άλλα λόγια, ναι, είμαι παλιός του ρουμ. Εξαφανίστηκα κάτι χρόνια για τεχνικούς και άλλους λόγους και, τώρα, ξαναγύρισα. Καλώς σας βρήκα κορίτσια! (καλά, κι αγόρια - λολ).

Σημειώστε και το μότο: 'chuis un pauv' bouvier solitaire, loin de mon foyer si cher!
(Ευχαριστώ, παρακαλώ!)