Τη συνέχεια δεν την γνωρίζω ούτε την πραγματική μας απόσταση ή την υφή της. Αυτές βλέπεις είναι οι παρενέργειες του απασφαλισμένου βλέμματος και της χαλάρωσης των προσωπικών μου αμυνών. Μπορεί να ξαναβρεθούμε κάποτε, μπορεί και όχι. Μέχρι τότε θα εκπαιδεύομαι για το «ποτέ πια». Η συνέχεια της ρότας αδύνατη αφού από την αρχή δεν υπήρχε.
Το ποσοστό της παρουσίας και της ζωής σου που μου αναλογεί, θα παραμένει ο μεγάλος άγνωστος του ταξιδιού μου. Θα μου στοιχειώνει τις νύχτες και θα μου εποικίζει το βλέμμα και το θυμικό.
Γραμμένα φιλιά δεν θα σου στείλω, γιατί τα γραμμένα φιλιά, έστω και του τέλους, δεν φτάνουν ποτέ στον προορισμό τους, τα ρουφούν τα φαντάσματα.
Iσως πάλι όχι. Ισως, αν το καλοσκεφτείς, ζητούμενο και στόχος να είναι η μνήμη. Η διατήρηση των σημαδιών της ψυχής που οφείλουν να μένουν πάντα άσβεστα... Οσο κι αν πονέσαμε όταν δημιουργήθηκαν. Ή, ίσως, ακριβώς επειδή πονέσαμε...
Φτάνει να καταφέρουμε να τα γνωρίσουμε τα σημάδια της ψυχής μας, να συμφιλιωθούμε με τις καταστάσεις που μας τα προξένησαν, να συγχωρήσουμε όσους ίσως έκαναν λάθη και πληγωθήκαμε από αυτά, να καταλάβουμε κι εμείς τα δικά μας λάθη που - αυτά κι αν είναι που - μας πονάνε πιο πολύ...
Ισως ζητούμενο και στόχος να είναι να αγαπήσουμε τα σημάδια της ψυχής μας... Γιατί αυτά είναι ο εαυτός μας... Κι οι καταστάσεις που μας τα προξένησαν είναι η ιστορία μας... Η ζωή μας...