Ημουν κάποτε κι εγώ μικρό και χαριτωμένο.

Hμουν και κατα γενική ομολογία, ροδαλό, αν και μαυρόψυχο εκ γενετής.

Μια αποφράδα εορτή, μια Κυριακή του Πάσχα, βρέθηκα στο νοσοκομείο με κοιλόπονους φρικτούς:

«Αμ σ' εφαγε το αρνί Θανασάκη μουου!»

Εμένα δεν μ' έφαγε το αρνί ούτε και έφυγε όμως. Ως νέο ALIEN the return, εγγράφη στο dna μου, μετάλλαξε το γενετικό υλικό μου μαζί με τα αντιβιοτικά κοκτέιλ εκείνου του εξωτικού 5νθήμερου στο Ιπποκράτειο.

Ομολογώ πως δεν μ' αρέσουν και πολύ τα μηρυκαστικά κι αν είχα επιλογή θα προτιμούσα έστω να ήμουν κατσίκα (είναι όμορφες, μπλαζέ και δεν φοβούνται τα ύψη). You do what you can with what you got.

Κι όπως έλεγε και μια φίλη μου, αν δεν μπορείς τίποτα να γίνεις στη ζωή, μείνε τουλάχιστον ένα δαμασκηνάκι.

Στα πρόβατα αρέσουν τα δαμάσκηνα. Ολα τελικά έχουν τη σχέση τους...