Μα... μόνο και μόνο που αναφέρεστε στον αδερφό Αρθούρο, συγκινούμαι και στέλνω και 'γώ δυο λόγια.

Λέει ακόμα ο Ρεμπώ: «Ενώ οι δημόσιοι πόροι διαρρέουν σε φιέστες αδελφοσύνης, αυτός σημαίνει μια καμπάνα ρόδινης φωτιάς μέσα στα σύννεφα».

Μεθυσμένο το καράβι... και 'γώ, καπετάνισσα των λογισμών μου, ταξιδεύω στο άγνωστο πέλαγος της 3ης χιλιετίας μ.Χ.
Αποσκευές μου λίγα τραγούδια, λίγοι στίχοι, τα 3 μου λατρεμένα πλάσματα, τα φυσικά παιδιά μου... και ο έρωτας... ή η αγάπη... ή ακόμα καλύτερα η Αρμονία...

Και κάτι ακόμα: Ελληνίδα. Μια παγκόσμια ταυτότητα, μια ευλογία, να ζω στην Αττική και να μιλάω αυτή τη γλώσσα...

Οσο για το #Τριβιαλ, είναι το τελευταίο πάθος... η πόρωσή μου αυτών των λίγων ακόμα ημερών που επισκέπτομαι την όμορφη συντροφιά σας.
Δεν είναι η νίκη το θέμα... είναι η χαρά του παιχνιδιού.

Να 'στε καλά όλες και όλοι.

Amor