Μου αρέσουν οι σκοτεινές μέρες, οι μέρες με βροχή που τις συνοδεύω με τον ήχο της τρομπέτας του Miles Davis, τους ήχους του πιάνου του Bill Evans και του σαξόφωνου των Charlie Parker και John Coltrane. Μου αρέσει να μαζεύω δίσκους (σαν τον ήρωα του «Ηigh fidelity» νιώθω ορισμένες φορές), να χάνομαι στους ήχους της ψυχεδέλειας των 60ς, στο new wave των 80ς, στον ηλεκτρονικό ήχο των 80-90ς και στην brit pop. Πολλες φορές φαντάζομαι τον εαυτό μου να μοιράζεται τη διαδρομή με τον Kerouack στον δρόμο, να χάνομαι στους σκοτεινούς κόσμους του William Burroughs ή άλλες φορές στην Οδύσσεια του Διαστήματος συντρoφιά με τον Arthur Clark ή σε μεταμοντέρνες πόλεις με τον Philip Dick, τον William Gibson και τους άλλους συγγραφείς της science fiction, στις φιλοσοφίες διάφορων λαών ή στις εικόνες της μεγάλης οθόνης... Να χάνομαι γενικώς δηλαδή (χιχι).

Απεχθάνομαι την γκρίνια, τη μιζέρια, τους μη χαμογελαστούς ανθρώπους, τους δήθεν ποιοτικούς, τους ανεξάρτητους, τους διαννοούμενους, τους νεόπλουτους... Μου αρέσει επίσης να μοιράζομαι τα ηχεία μου με τους ήχους των Stereonova και των φίλων μου Raining Pleasure...

Χαιρετισμούς σε όλους τους συμπαίκτες μου (και μη) και σε όλα τα παιδιά που γνώρισα μέσω του In.gr. Aγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλους τους φίλους μου γενικώς... .